Donateur aan het woord: Janke van den Berg

"Voor allebei een paar vierkante meter"

Met haar vader het land in, hazen ontdekken, vogelgeluiden leren, oneindig lang buitenspelen. De zorgeloze kinderjaren van Janke van den Berg-Bos waren een vruchtbare voedingsbodem voor een niet aflatende liefde voor de natuur. Ze gaf dat door aan haar zoon die, op zijn beurt, het stokje aan zijn kinderen doorgeeft. 

Janke groeide op in Niawier bij Dokkum. Daar bestierden haar ouders een gemengd bedrijf met koeien en bietenteelt. Het dorp was zo klein dat iedereen vanzelf op elkaars kinderen lette. “Als het tijd was en je zwierf nog rond, riep er altijd wel iemand: ‘Janke, je moet naar huis om te eten!’” Voor een opleiding vertrok ze uit Friesland. Ze belandde via de psychiatrie in Zuidlaren, later in Den Helder. Daar ging ze na 50 jaar bij GGZ Noord-Holland met pensioen. Tegenwoordig geniet ze van alle windrichtingen in Noord-Holland. Van het Zwanenwater en de Noordduinen tot de Eilandspolder. En van de natuur tegenover haar huis. 

“Sinds 1986 woon ik pal tegenover het Refugium in Den Helder, een 7 hectare groot natuurgebiedje. Heerlijk. Als ik het badkamerraam opendoe, hoor ik de kikkers. Ik beschouw het als mijn voortuin. Afgelopen week waren vrijwilligers van Landschap Noord-Holland aan het maaien. ‘Fijn’, denk ik dan, ‘de voortuin wordt gedaan!’”

De rode draad

“Het ‘doorgeven’ van de liefde voor landschap en natuur vind ik essentieel. Het is de rode draad in mijn bestaan. Vroeger nam mijn man onze zoon Martijn echt elke dag mee naar buiten. ‘We gaan op avontuur, riep Martijn dan, zo klein als hij was. Nu gaat hij erop uit met zijn kinderen. Weet je, we zijn de aarde behoorlijk aan het uitwonen. Als ik dan kan bijdragen, hoe klein ook, om dat tij te keren, doe ik dat vol overtuiging. De jeugd heeft de toekomst, letterlijk. Dus laten we zorgen dat er voor hun nog natuur overblijft. Vandaar ook dat ik voor mijn kleinkinderen grond heb gekocht. Gisteren toen ik oppaste kwam de oudste voorzichtig met een lieveheersbeestje naar binnen. Dood natuurlijk, want hij had iets te hard geknepen. Maar het mannetje was vol bewondering en vol vragen: ‘wat eet-ie, oma?’ Dat is toch geweldig?! Het mooie is dat een vriendin nu ook grond heeft gekocht voor haar kleinkinderen. Goed voorbeeld doet goed volgen!”

Tekst: Truus Zonneveld